Ευτυχία είναι… Ένα κλαδί που έτρεξες και το ‘πιασες.

Έχεις παρατηρήσει τα σκυλιά την ώρα που το αφεντικό τους πιάνει ένα κλαδί; Είδες την προσμονή, την ανυπομονησία και το νόημα που αποκτά άξαφνα η ζωή τους; Έχουν πλέον μία αποστολή.

Τρέχουν λοιπόν, πιάνουν το κλαδί και επιστρέφουν… Αλλά κοίταξε προσεκτικά. Θα δεις πως όταν τα σκυλιά επιστρέφουν, το βήμα τους γίνεται πιο αργό. Είναι λες και δε θέλουν να τελειώσει η αποστολή που τους ανατέθηκε.

Εσύ είσαι το δικό μου κλαδί μικρή μου. Ένα αόρατο χέρι σε πέταξε εμπρός μου και εγώ έτρεξα σε έπιασα και από τότε προσπαθώ να μη γυρίσω πίσω.

Το κλαδί που μου πέταξαν είναι ζωντανό. Και το να σε γυρίσω σημαίνει να μπορώ να σε αφήσω. Να σε αφήσω να μεγαλώσεις, να σε αφήσω να μιλήσεις, να μη με φιλήσεις, να μη θες να σε πάρω αγκαλιά γιατί απλά παίζεις με την κούκλα σου.

Το χέρι σε πέταξε, εγώ έτρεξα, σε έπιασα και από τότε όλο και με συλλαμβάνω να βραδυπορώ.

Μεγαλώνεις. Κάθε μέρα μου φεύγεις. Κάθε μέρα σε κρατώ, μα κάθε μέρα σε χάνω. Σαν το κεραυνό που ακούς πίσω από τα βουνά ενώ κάνεις πικ-νικ στη λιακάδα.

Το ξέρω ότι θα βρέξει. Το πικ νικ θα σταματήσει αλλά τι μπορώ άραγε να κάνω; Μασουλώ αργά την κάθε μπουκιά. Βραδυπορώ. Μα το αναπόφευκτο είναι αναπόφευκτο. Μου χάρισες αποστολή και όσο και να μη το θέλω, η αποστολή θα ολοκληρωθεί.

Ευτυχία είναι να έχεις ένα κλαδί που έτρεξες και το ‘πιασες.