Ευτυχία είναι… Να χορεύεις χωρίς να ξέρεις να χορεύεις.

Όταν αποκτάς παιδί, όπως πιθανόν θα ξέρετε, η ζωή σου αλλάζει πολύ. Το να περιγράψω τους τρόπους που αυτό συμβαίνει είναι βαρετό, χιλιοειπωμένο και εν τελεί αχρείαστο διότι αν έχετε παιδί, ξέρετε ακριβώς σε τι αναφέρομαι, ενώ αν δεν έχετε, νομίζετε ότι ξέρετε σε τι αναφέρομαι.

Ένας από τους εκατομμύρια τρόπους που άλλαξε η δική μου ζωή; Χορεύω. Ναι, χορεύω και δεν το κάνω μόνος. Το κάνω μπροστά σε κοινό. Το ότι είναι κοινό του ενός ατόμου, το οποίο δεν ξέρει καν ότι έχει γεννηθεί, δεν έχει καμία απολύτως σημασία.

Διότι η μουσική είναι εκεί, τα σώματα είναι εκεί, ο ρυθμός προσπαθεί να είναι εκεί και έναν άνθρωπος που μέχρι πρότινος είχε τη χάρη της κίνησης μιας στραπατσαρισμένης καρέκλας στο πίσω μέρος της αποθήκης, είναι επίσης εκεί και κινεί το σώμα του. Και το κοινό χαίρεται, σταματά το κλάμα και που και που ρίχνει και κάνα χαμόγελο.

Ευτυχία είναι να χορεύεις, χωρίς να ξέρεις να χορεύεις.