Ευτυχία είναι… Μια κουνιστή καρέκλα.

Υπάρχει κοντά στο σπίτι μου ένα “καφέ”. Δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο σαν μαγαζί και ο καφές του είναι ok, αλλά  προσωπικά με το ok στον καφέ είμαι και εγώ ok. Πείτε με banal, πείτε με παλαιακό, άσχετο ή ό,τι άλλο θέλετε, αλλά το ψείρισμα με τον καφέ, τους κόκκους, τις ποικιλίες, το αφρόγαλα, τους baristas και δεν ξέρω ‘γω τι, μου φαίνεται από κουραστικό μέχρι αποκαρδιωτικό. 

Δε θέλω να ξεφύγω από το θέμα του post, αλλά οι baristas στο δικό μου σύμπαν, ονομάζονται ακόμα καφετζήδες και αυτό που κάνουν έχει τη δυναμική να είναι εκπληκτικό, αν οι ίδιοι είναι σε θέση να σερβίρουν έναν αρκούντως καλό καφέ με ανθρωπιά και ενσυναίσθηση. Το αν ο καφές μου ειναι μονοποικιλιακό χαρμάνι από τις ζούγκλες της Βραζιλίας που φύει δίπλα στις φωλιές της σπάνιας μπλε ακρίδας η οποία ζευγαρώνει κάθε 15γουστο νωρίς το απόγευμα, με ενδιαφέρει τόσο όσο και το αν ο Ντοναλντ Τραμπ ήταν σήμερα δυσκοίλιος. Ειλικρινά εύχομαι να τά ‘κανε, αλλά εγώ έναν καφέ ήθελα να πιω. Και αν την ώρα που τον φτιάχνεις, νοιώσω ότι πήρες τα μάτια σου από τις καρδούλες με τ’ αφρόγαλα και ότι με είδες, θα είμαι τόσο χαρούμενος που ακόμα και αν ο καφές θυμίζει ΚΨΜ, από σένα θα ψωνίζω. Μέχρι οι άνθρωποι να ξαναμπούν πάνω από τα προϊόντα, θα παραγγέλνω φραπέ γλυκό με μπόλικο γάλα, έτσι για να τη σπάω στους απανταχού ψαγμένους baristas. Κλείνω την παρένθεση.

Έλεγα, λοιπόν, ότι κοντά στο σπίτι μου υπάρχει ένα “καφέ”.  Στο “καφέ” αυτό ο καφετζής σε βλέπει και σαν τούτο να μην ήταν αρκετό, έχει και ένα μπαλκονάκι μ’ ένα μικρό τραπέζι που δίπλα του στέκει μία φιλόξενη γερόντισσα, κουνιστή καρέκλα. Από τις παλιές τις ξύλινες, που τρίζουν μαλακά όταν κάθεσαι πάνω τους και αρχίζεις το πέρα – δώθε. Η ευτυχία που νοιώθω όταν που κάθομαι σε αυτήν την καρέκλα και την αφήνω να με χορεύει κοιτώντας το πάρκο με το εκκλησάκι απέναντι, είναι απερίγραπτη.  Και στο λόγο μου, ο καφές που πίνω δεν έχει σημασία. Στο λόγο μου. 

“Όταν θα είμαι 80 και θα κάθομαι στην κουνιστή μου καρέκλα ακούγοντας Rolling Stones, δεν υπάρχει περίπτωση να νοιώσω γριά ή να ξεχάσω τα νιάτα μου.”

Patty Duke