Ευτυχία είναι… Να αποκοιμιέται ένα μωρό στην αγκαλιά σου.

Χθες το βράδυ η μπέμπα ήθελε αγκαλιά. Την κουνούσαμε ξανά και ξανά, αλλά μόλις την ακουμπούσαμε στο κρεβατάκι της, τιναζόταν και έκλαιγε μονομιάς.

Κάποια στιγμή γύρω στις τρεις τα ξημερώματα, πήραμε την απόφαση ότι ένας από τους δυο μας τελικά θα έπρεπε να την κρατήσει και να προσπαθήσει να κοιμηθεί καθισμένος στην πολυθρόνα…

Την πήρα, κάθισα στην πολυθρόνα και την κούνησα ελαφρά μέχρι που αποκοιμήθηκε. Το στοματάκι της ανοικτό, τα χέρια πλεγμένα στο στήθος, η ανάσα απαλή. Μυρωδιά γαλατος, μυρωδιά παιδιού.

Τι όνειρα να έβλεπα άραγε όταν ήμουν και ‘γώ οκτώ μηνών; Πόσες φορές αποκοιμήθηκα ασφαλής στην αγκαλιά των ξενυχτισμένων γονιών μου;

Λένε πως η αγάπη των γονιών είναι η μόνη αληθινή, άνευ όρων αγάπη. Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει, αλλά ξέρω πως αυτά που παίρνουμε αγαπώντας τα παιδιά, είναι πολύ περισσότερα από αυτά που τους δίνουμε.

Η μπέμπα συνέχισε ν’ αναπνέει αθώα, ανέφελα. Πιάστηκα απο την ανάσα της και αποκοιμήθηκα και εγώ.